is het zwak om hulp te zoeken...???? :S (hoi ben nieuw hier)

[berajimok]

Hey alemaal,
wow wat zijn veel verhalen zo herkenbaar..Ik heb zelf anorexia gehad, ongeveer 1,5 jaar. hirna ging het steeds beter met me, maar nu ben ik 'doorgeslagen' naar boulimia. mar die óvergang' snap ik niet.. eerst wou ik nijna niets en alleen heel erg gezond eten, en nu heb heel vaak eetbuien, daarna braken gevolg door dagen bijna niets eten en dan weer eetbuien, braken enz enz.. ik weet dat het een vicieuze cirkel is en ik doe zo mijn best eruit te komen!
Morgen heb ik mijn eerste afspraak met een psychiatrische hulinstelling, voor een intake gesprek .... ik heb het al een paar keer bijna afgezegd en morgen is het dan toch zover.. weet iemand misschien hoe dat is? zo'n intake gesprek? wat ze allemaal vragen en willen weten enz.. maar eigenlijk mijn belangrijkste vragen voor mensen die hulp gezocht hebben: ik vind het heel erg zwak van mezelf dat ik hulp heb gezocht, en dus naar een psychiater ga.. heeft iemand dit ook gehad? ik wil absoluut niemand beledigen! ben alleen erg benieuwd. ik lees zoveel herkenbare verhalen hier, en ik hoop dat jullie me misschien kunnen helpen..!
Alvast heel erg bedankt en ik wens iedereen heel veel succes om er uit te komen!! (owja en ik ben nieuw hier, hallo allemaal )

veel lieFs BeEtLe XXxxXxxXXx

[schipper]

Hallo BeEtLe,
ik vind het niet zwak dat je hulp zoekt. Eerder het tegenovergestelde. Het vergt moed om tegenover jezelf toe te geven dat je een probleem hebt en het vergt moed om er iets aan te gaan doen en het vergt moed om de stap te zetten die telefoon te pakken en om hulp te vragen.
Nu aleen nog de moed opbrengen om te gaan. Je hebt al drie moedige stappen gehad, nu de vierde nog.

Wat vraagt zo een therapeut, wat wil die weten? Die wil vooral weten wat je komt doen, zodat hij/zij je kan helpen met datgene waarvoor je komt. Hoe heet je, wat is je probleem, hoe groot is dat probleem en vaak willen ze ook nog weten hoe dat zo komt.
Je hoeft niet bang te zijn dat je het niet goed doet, gewoon alles eerlijk vertellen hoe het is.
Misschien vind je het fijn om bv je moeder je de eerste keer te laten brengen en halen of een goede vriend(in). Dat je op de heen en terugweg wat begeleiding hebt en dat je niet zo snel afbelt voor een afspraak. Een beetje steun mag best.

Kop op en neem die vierde moedige stap.

[berajimok]

Beste schipper,
als eerste: dankje voor je antwoord! toch zie ik het niet echt als 'moedig'om die stap te nemen.. maar ik ben gisteren tóch geweest, samen met mijn ouders. Het viel op zich mee, het was in ieder geval een aardige man waaraan je kon merken dat hij veel kennis en ervaring hiervan/hiermee heeft. Het gesprek was in het begin erg moeilijk,je denkt 'wat doe ik hier', ík wil weg' maar na een tijdje ging het beter en kon ik wat meer praten. Ik ga het wel doorzetten, ik wíl echt zo graag beter worden, want nu gaat het niet goed.. ik heb vanavond weer overgegeven, maar ik zag dat er bloed bij zat, en daarna had ik erge hoofdpijn.. heb jij hier misschien ervaring mee? (sorry ik ben nog niet echt bekend hier, dus ik weet het niet :#...)
Veel Liefs BeEtLe (K)